Aan de overkant van de Westlandseweg staat een jonge hardloopster voor het voetgangerslicht te wachten. Het is zo’n dag tussen Kerst en Oud en Nieuw, waarop het maar niet licht wil worden. De lucht is bedekt met grijze wolken, het is droog en al een stuk minder koud dan gisteren. Dan wordt het licht eindelijk groen.

Als ik begin te lopen steek ik mijn hand op en roep: "High five". Ondanks de oortjes die ze in heeft, begrijpt ze de bedoeling en halverwege de zebra raken onze handen elkaar even. Dan vervolgen wij onze weg. Hardlopers zijn de motorrijders van de sport. Als je een andere loper tegenkomt, groet je, steek je even je hand op, maak je een praatje. Ongeacht of het een hij of een zij is. Je hebt iets gemeenschappelijks: je loopt allebei.

Het is al kwart voor elf als ik ga lopen. Lekker lang inlopen tot het grafitti-tunneltje aan het eind van het Kruithuispad. Onder het tunneltje doe ik rustig mijn oefeningen: armen, heupen, benen en ook even lekker met het hoofd draaien. Ik vraag me af waarom ik niet elke dag begin met een kwartiertje joggen en deze oefeningen; het maakt me wakker en het boelt goed.

Dan begin ik het programma: vijf keer drie minuten met telkens twee minuten wandelpauze tussendoor. Niet te snel te veel. Bij het lopen til ik mijn knieën wat hoger op en zo laat ik mijn bovenbenen en buikspieren wat harder werken. Het gaat me makkelijk af. Ik meet één keertje de afstand op die ik in drie minuten loop. Het is iets meer dan 600meter; zo loop ik toch weer harder dan 12 km/uur. Dat is niet nodig en ik doe de laatste versnelling maar weer iets langzamer.

Daarna loop ik rustig uit naar huis. Mijn traininkje duurde 55 min. Zaterdagmiddag na het werk weer een stukje lopen…..heerlijk.

©  Hans Verbeek – Delft / http://hardloperhans.logt.cc/