Eindelijk weer eens een podiumplaats – Loopkrant.nl

Met een derde plaats zondag 31 december in de Oudejaarsdijkenloop heb ik sinds tijden (februari 2006: NK Indoor brons) weer eens op het podium gestaan. In deze baggercross, weer een wedstrijd in het kader van ‘hardlopen in de middle of nowhere’, moest ik Michiel de Ruiter en Ruud Beerepoot voor laten gaan, maar eindigde ik voor regionale lopers als Dennis ten Bruggencate en Mike Tesselaar.

De deelname aan deze oudejaarsloop kwam omdat de Sylvestercross in Soest, een sterk bezette nationale cross in de duinen, dit jaar niet doorging. Daarom besloot ik tussen de wedstrijden in Spierdijk (10 december) en Breda (21 januari) nog een wedstrijd te lopen. Dit werd dus de dijkenloop, een cross van het kaliber Kerstcross Opmeer/St. Georger Cross.

Zo terugkijkend in de voorgaande uitslagen, is deze loop ieder jaar een leuke strijd tussen regionale lopers. De subtoppers van een kerstcross lopen hier vooraan en dat is wel zo leuk. Normaal loop je namelijk 40e in Tilburg of 30e in België en is het dus wel andere koek als je nu opeens in de kopgroep zit. Toch had ik wel rekening gehouden met geduchte concurrentie: van titelhouder Ruud Beerepoot (die deze loop de afgelopen drie jaar won) en Michiel de Ruiter (goede neo-senior van Hera) had ik wel verwacht dat ze mee zouden doen en er zijn ook altijd wel een aantal andere regionale lopers aanwezig. Een mooie mogelijkheid dus om een leuke race te lopen en te kijken of het nog een beetje goed zat voor de belangrijke wedstrijden in februari: het NK 10km in Schoorl en het NK Cross in Wageningen.

Wonder boven wonder vonden we het café van Aartswoud in een keer en waren we er ook nog heel vroeg. Ik was zelfs de eerste die zich inschreef voor de wedstrijdloop. Toen ik ging inlopen waren mijn concurrenten nog niet gearriveerd, hier in de regio is het toch wel wat anders met de tijd dat je van tevoren aanwezig bent dan in landelijke wedstrijden. Het inlopen beloofde al veel modder: de graslanden die ik doorliep waren erg blubberig. Na een tijdje ontdekte ik dat ik op de route van de 4 kilometer had ingelopen en dus niet op die van de 8 kilometer wedstrijdloop waaraan ik meedeed.

Ik dacht: ‘Ik zie het wel’. Ik had namelijk nog nooit eerder in Aartswoud gelopen en dat je door de bagger moest, dat was me wel duidelijk geworden. Van mensen die ik eerder had gesproken scheen er ook een stuk omgeploegd maïsveld in te zitten, waar vorig jaar heel veel plassen lagen. Dat beloofde dus wat! Het eerste stuk van de race ging in ieder geval over de weg. Ik zag dat Ruud Beerepoot, Michiel de Ruiter, Mike Tesselaar, Dennis ten Bruggencate en nog een aantal regionale mensen mee gingen doen. Een mooi deelnemersveld dus.

Met het doen van wat oefeningen was er nog wel een leuk momentje: een man die langsliep riep tegen mij: ‘Heb je daar een vuurpijl?’ Ik dacht: ‘Waar heb je het over? Ben ik nou gek geworden?’ Maar het bleek dat hij het over mijn rood met blauwe Vitargo-bidon had! Erg grappig.

Toen ik even het café binnenging om mijn spikes te pakken, leek het wel of ik er binnenkwam op een zaterdagavond! Opeens was het heel erg druk geworden. Maar dat kon ook wel: vorig jaar deden er 495 lopers mee. Als heel Aartswoud en omstreken meedoet…. Het lopen met de spikes gaf weer even een nieuwe ervaring: het was voor het eerst dat ik met spikepunten over de weg liep. Met een paar sprintjes om te oefenen ging het eigenlijk best goed.

Dat van mijn concurrenten nog een heel aantal geen spikes maar wedstrijdschoenen aanhad (dus zonder punten) verbaasde me wel. Was het dan geen baggercross, maar ging een groot deel over de weg? Om 11 uur werd het startschot gegeven door de wethouder. Zoals altijd met dat soort mensen wist ze niet hoe het pistool werkte. Gelukkig werd het schot niet veel later toch gegeven en konden we vertrekken. Na een paar stappen gezet te hebben, merkte ik al dat het abnormaal langzaam ging.

Ik weet niet waarom, maar iedereen zat een beetje naar elkaar te kijken en zo was het een rustig begin. Irritant was dat aan beide kanten van de straat auto’s geparkeerd stonden. Heel langzame mensen zagen kans mij in te halen, maar ik kon weer niet langs hen omdat ik anders op die auto’s knalde. Na een paar honderd meter stonden er dan eindelijk geen auto’s meer en kon ik versnellen naar de kop van de wedstrijd. Michiel de Ruiter was inmiddels voor de groep uitgelopen. Met een metertje of 20 voorsprong ging hij een schelpenpad op. Daarachter volgde ik, met Ruud, Mike, Dennis en nog drie man. Op het schelpenpad nam ik de kop over van ons groepje. Niet echt heel slim: de wind was vrij hard en zo profiteerden de anderen achter mijn rug. Gelukkig nam Ruud Beerepoot na een tijdje over (bedankt Ruud!). Ik liet me even terugzakken en kon uit de wind blijven.

Tussen de 1 en 1,5 kilometer, vlak voor de splitsing met de route van de 4 kilometer, versnelde de groep opeens en in een ogenblik van enkele seconden liep ik achtste! Ik kreeg even een klap en ging denken dat het nog wel een zware wedstrijd zou worden. Maar ik bedacht me gelukkig en kon mijn gedachten aan de wijs brengen dat ik gewoon geleidelijk naar de anderen toe moest lopen. Dit ging redelijk goed. Eerst sloot ik aan bij degene voor me en liep ik met hem een tijdje mee.

Het zat erg mee: de groep voor me leek af te zakken voor me, wellicht moe geworden door de versnelling. Ik schoof weer een plekje op en lag al zesde. Na nog iemand ingehaald te hebben lag ik alweer vijfde en bovendien werd de afstand met de lopers voor me steeds kleiner. Op een bochtig stukje met een afdaling, lastige bocht met bruggetje en stukje omhoog wist ik weer wat in te lopen. Na dit stuk dat een grasondergrond kende kwam er een soort dijkopgang van asfalt, hier sloot ik erg dicht aan bij de nummer vier.

Vervolgens gingen we dan de dijk op. Het was geen asfaltdijk, maar een dijk van gras, naast de provinciale weg. Het gras was gelukkig niet nat en modderig en goed te belopen. Hier kwam ik helemaal in mijn ritme. Ik kon hard doortrekken en liep naar de nummers drie en vier, die inmiddels samen liepen (de nummer drie was afgezakt). Dit waren Dennis ten Bruggencate en Mike Tesselaar. In Spierdijk was ik voor ze en nu moest het dus weer kunnen. Het zou mooi zijn als ik kon laten zien dat het toen geen eenmalig wapenfeit was. Ik kwam hard over ze heen en besloot mijn tempo door te voeren en ze zo te lossen. Dit bleek te werken: eerst hoorde ik een van hen nog wel in mijn rug zitten, maar na ik schat een halve minuut leken ze afgelost. Ik liep lekker door en naderde steeds dichter Ruud en Michiel, die samenliepen. Vlak voordat we schuin de dijk af moesten dalen, hoorde ik regionale bekendheid Nic Houter roepen dat je nu moest aansluiten omdat het stuk hierna tegenwind was. Maar dit redde ik net niet.

Na de dijk nog een keer op en af te zijn gegaan liepen we de provinciale weg over en gingen we een boerenterrein op. Fout lopen was trouwens niet mogelijk: er reed een crossmotor voorop door de bagger, over de weg reed een auto en op sommige stukken reed zelfs ook nog een fiets mee. Super en bedankt organisatie! Op het boerenerf moest je onder andere over de stenen tegels en een bruggetje waar de koeien normaal overheen lopen. Ja, je kwam langs allerlei plekken bij deze leuke cross! Daarna volgde er een weiland. Dat was een erg modderig weiland: hier liep ik niet zo lekker, ik raakte een paar keer uit evenwicht en met de tegenwind was het niet zo makkelijk. Ik liep nog steeds niet ver achter Ruud en Michiel, zo’n 20 meter/5 seconden. Maar omdat zij samen konden werken tegenwind, kon ik net niet die laatste jump maken om aan te sluiten. Na nog een paar stukken weiland werd na een korte passage over de weg overgegaan op het beruchte maïsveld. Dit viel echter alles mee: het was hier helemaal niet modderig, maar meer een soort ‘potgrond’ondergrond.
Wel kreeg je een soort ’tunnelvisie’: duizenden gele maïsplantstengeltjes op een pikzwarte grond passeren en daar ook nog eens schuin doorheen lopen, dat geeft een raar gezicht!

Dit maïsveld was ook meteen het laatste stuk land: nu was het alleen nog maar over de weg.
Ik liep nog steeds maar zo’n 20 meter achter Ruud en Michiel. Zij bleven goed doorlopen en zo bleef dit verschil zo, zeker toen er nog een paar honderd meter asfalt kwam waar je flink tegenwind had. Hierna volgden de laatste vijfhonderd meters. Ik had er eerst nog wel rekening mee gehouden aan te kunnen sluiten en om de overwinning te strijden, maar nu was het te laat. Het bleek dat Michiel en Ruud er nog een flinke sprint in hadden zitten. Al 300 meter voor het einde gingen ze vol aan. Michiel kwam op kop en leek te winnen. Maar Ruud kwam nog terug en ze gingen nog eens sprinten. Michiel liep Ruud er weer af en nu definitief. Zo won hij en werd Ruud tweede. Ik kon toekijken, maar liep erg tevreden naar een derde plaats in 28.55 over de ongeveer 8 kilometer. Zo’n sprint had er niet meer ingezeten, dus ik had getwijfeld of ik, als ik er wel bij had gezeten, had gewonnen. Ik ben namelijk niet zo’n sprinter… Maar je weet niet, als je opeens een onwijze kick krijgt…

Het bleek dat ik Dennis er nog een best eindje had afgelopen: een seconde of 25 na me kwam hij over de streep. Mike Tesselaar werd volgensmij vijfde. Het was mooi dat ik ze eraf had gelopen: ik had hiermee bevestigd dat ik ook mooi kan meedraaien en dat mijn negende plaats in Spierdijk geen uitschieter was. Ook had ik een goede race gelopen: ik had me niet gek laten maken en rukte op naar de kop van de wedstrijd. Wel moet ik nog net wat groeien om die laatste stap te kunnen maken. Maar over het algemeen was ik dik tevreden.
Met het uitlopen kon ik wél aansluiten bij Michiel en Ruud 🙂 Ze waren allebei hartstikke aardig en we hadden een leuk gesprek. Ik vond het erg knap van Michiel. Hij won nu en vaagde daarmee zijn slechte prestatie in de St. George Cross weg (daar was hij iets van 15e). Ook was hij die nacht nog eens teruggekomen van wintersport en uit mijn ervaring kan ik dan opmaken dat het lopen niet heel fantastisch gaat. Dat kenmerkt toppers: die zetten slechte prestaties om in winst. Top Michiel!

Ook Ruud had het erg goed gedaan (hij is al veteraan 35-40) en hij zei nog even dat hij het leuk vond dat hij een mooie strijd had met mij en Michiel. De afgelopen jaren had hij deze loop namelijk driemaal op rij vrij onbedreigd gewonnen. Al met al was het een erg leuke ochtend in Aartswoud. Het was nog even wachten op mijn prijs (ze wilden de bierverkoop zeker nog wat stimuleren), maar om één uur ’s middags ontving ik dan mijn beker. Wel leuk dat ik dat als prijs kreeg: sinds mijn jeugd heb ik al geen bekers meer gehad.
Volgend jaar zit er denk ik geen vervolg in: waarschijnlijk wordt het dan weer de sylvestercross in Soest of de kerstcross in Opmeer.

Maar om het een keer mee te maken, het was erg leuk en gezellig en het parcours doet zeker niet onder voor Opmeer en Spierdijk. Ook het aantal deelnemers (veelal trimmers) is niet verkeerd: vandaag waren het er 601. Dus ben je niet bang om bagger aan je schoenen te halen en wil je nog wel even zuipen na afloop: ga dan naar Aarstwoud op de laatste dag van het jaar.

Note: Alwin is 17 jaar en loopt hard bij Team Distance Runners. Volgens eigen zeggen één van de beste runningteams van Nederland (met o.a. Selma Borst en Hugo van den Broek)