Het is bijna winter in Athene. In de vrieskou staan zo’n 6000 gekleurde lopers te schuilen voor de ijzige wind. Je zou ze allemaal op de catwalk willen zien. De modewetten gelden hier niet. Oude versleten kleding en plastic poncho’s zijn ineens weer in en hier hebben de modellen het eeuwige leven. Zelfs lichaamsbouw is onbelangrijk.

Menigeen oefent nog snel zijn loopje voor op de plankier die oneindig lijkt. Het wachten is op de start van deze modeshow. Als dan eindelijk het sein gegeven wordt, dan wurmt men zich uit deze bonte verhulling en begint in sportkledij aan die bijna oneindige catwalk. Elk model heeft een eigen nummer en hoopt op de beste beoordeling van zijn of haar uitvoering.

De heuvels tussen Marathon en Athene eisen hun tol. De glimlach van het begin is halverwege verdwenen en maakt plaats voor een verbeten gezicht. In het stadion, zo vlak voor de finish, is bijna elke mannequin het heuvelachtige parcours vergeten en is daar ineens die glimlach weer. De kleding is bevlekt met zweet en de modellen hebben moeite met de laatste passen. Zelfs haren zijn compleet uit model en make-up heeft hier echt geen zin meer.

Aan het einde van de show is er voor de snelste een beloning en iedereen die de eindstreep passeert verdient een medaille en de eeuwige roem. Zelfs als je niet gefinisht bent heb je toch een unieke bijdrage geleverd aan deze jaarlijks terugkerende show.

Een heldenstatus krijg je van diegenen die vanaf de zijlijn meekeken. Zij waren getuige van deze prestatie van formaat. Je bent geen model meer maar een held. De pijn wordt verdreven als je naar de medaille kijkt en je kijkt al weer vooruit naar de volgende modeshow die vast een nog betere prestatie moet opleveren. Net als die andere modellen. En zo gaat het al tijden. En zo zal het voorlopig ook wel blijven…

"De Gelderlander Marathonteam Athene 2006: geschreven naar aanleiding van mijn deelname aan de zeer koude marathon van Athene 2006."

© Pepijn Tammeling – Zevenaar