Ondanks mijn blessure en op aanraden van mijn fysio ben ik gisteravond toch naar de training geweest. Wist al zo goed als zeker dat ik erna meer pijn zo hebben, en ja hoor, dat was ook het geval. Morgen wederom naar de fysio voor een behandeling en meteen dan maar even overleggen wat beter is: tijdelijk stoppen met lopen of toch doorgaan?

Misschien komt het door het hardloopvirus, maar ik ben eigenlijk elke dag wel bezig met hardlopen. Niet altijd in de uitvoerende zin van het woord, maar ik lees er best veel over. Ik discussieer mee op een forum, dat soort dingen. Vandaag kwam ik iets tegen over het zogenaamde runners high en ging bij mezelf eens na of ik dat ook al heb mogen mee maken.

Ik kan me korte momenten herinneren dat ik in een soort trance liep en niks anders hoorde dan de muziek uit m’n mp3-speler en niks anders zag dan de (lange) weg voor me of de lijnen van de atletiekbaan. Geen zware benen, geen geploeter, geen gehijg, geen stemmetjes die zeggen "Ik wil stoppen!". Nee, alleen het gevoel te zweven, schijnbaar moeiteloos en soepel, bijna als een "professional" over de weg. Zou dit die runner’s high zijn?

’t Is in ieder geval een héérlijk gevoel! En dan ineens… is het weer voorbij, ben ik me weer bewust van m’n lijf die vooruit ploetert. Niks geen "professional", maar een beginner. Ook niks mis mee natuurlijk, maar wel jammer dat dat gevoel ineens verdwenen is. Vaak komt in plaats van dat gevoel, het gevoel op diesel te lopen: lekker in m’n eigen ritme, een soort kadans, gewoon vooruit, luisteren naar m’n muziek, gedag zeggen tegen de koeien die me al herkauwend aangapen, de wind, de zon of de regen op m’n cap. Tot aan het eind van de route waar ik m’n timer indruk en zie welke tijd ik heb gelopen.

Vervolgens uitlopen, rekken en strekken en een heerlijke warme douche. Op naar de volgende training…

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal