Vandaag op de planning: het parcours verkennen van de 1/4 marathon van Vallei in Beweging (9 december a.s). Een laatste toiletstop, nog even een glas water met wat isostar, want er gaat geen drinken mee. En dan, samen met manlief en de 2 jongens, op weg naar de atletiekvereniging Climax in Ede.

Een beetje spannend vind ik het toch wel, want het is niet mijn normale zaterdagse duurloop. Hier zit wat meer druk achter, omdat ik een betere tijd wil neerzetten dan die van de vergelijkbare afstand van vorige week.

Aangekomen op het startpunt krijgen de mannen allemaal een kus en ik zeg hoe laat ik ongeveer opgehaald kan worden bij de atletiekvereniging in Veenendaal. Zij vertrekken, en ik ga rekken en strekken. Dan voel ik dat ik moet plassen. Nee hè, ik ben toch net geweest? Zal wel door de kou zijn dan. Ik twijfel of ik ergens de bosjes in kan duiken, maar nee, dat ga ik niet eens proberen. Dan maar dat gevoel proberen te negeren. Ik kijk nog één keertje op mijn blaadje waar de route op uitgeschreven staat, en loop vervolgens de eerste meters.

Bij het linksaf slaan zie ik meteen dat dit niet de straatnaam is die ik heb genoteerd. Toch loop ik een stukje door, zet vervolgens de stopwatch stil en vraag een voorbijganger naar de straat die ik wél moet hebben. Die heeft geen idee, dus ik loop terug en zie dat ik gewoon rechtdoor, een klein straatje in, had gemoeten. Vervolgens een beetje door de wijk, af en toe twijfelend of ik wel goed ga. Sightseeing Ede.

Dan kom ik op bekend terrein, want ik zie de Stadspoort en de megabioscoop Cinemec. Aldaar gaat het parcours omhoog, een soort met gras begroeide geluidswal op. Omhoog gaat over een (nu nog) droog modderpad. Dat wordt nog leuk als het 9 december nat is. Eenmaal boven moet ik even uithijgen, want het is echt steil zeg! Dan vervolg ik mijn weg weer in een rustig tempo. En dat valt niet mee, want het is nogal bobbelig, om van de echte kuilen nog maar niet te spreken. In mijn eentje kan ik steeds uitwijken en deze "enkelbrekers" omzeilen, maar echt lekker lopen is het niet en ik voel ook meteen meer druk op m’n bekken.

Dan naar beneden en weer op de verharde weg. Dat loopt toch echt beter! Ik check mijn briefje nog eens en loop door. En weer kom ik ze tegen: die maffe lieve koeien die me vragend aankijken, waarop ik moet lachen en vrolijk "Goeiemorgen!" roep. De wegen zijn lang, en ik probeer af en toe te versnellen, soms op de beat van m’n muziek.

En dan is daar de verwarring. Op mijn briefje staat naar links, maar de straatnaam die ik op moet, staat op het straatnaambordje met een pijltje naar réchts. Ik besluit heel snel om toch maar naar rechts te gaan. Ondertussen twijfel ik of ik goed loop en na een paar honderd meter keer ik toch maar om. Ik zie een andere straatnaam die ook op mijn briefje voor komt. Tja, dan die maar in, ook al heb ik dan volgens mijn briefje een straatnaam overgeslagen.

Zo twijfelend lopen, dat is dus ook niks, maar de machine draait gewoon door. Ik kom weer bij een kruising en hoop daar een straatnaam te zien die op mijn lijstje staat. Maar nee, hier is het bord eraf gehaald. Ik sla maar rechtsaf, een vrij drukke weg op, met de nodige onbeschofte automobilisten die me zowat van de weg af rijden. Ik kijk nog eens op mijn briefje en zie staan dat ik ergens een weg onderdoor zou moeten. Hm, ik zie niets in de verte wat daar op lijkt. Toch loop ik door, want ja, ook al ga ik nu hoogstwaarschijnlijk verkeerd, ik moet toch thuis zien te komen.

Dan weer een kruising, ook weer zonder straatnaambordje. Moet ik nu naar links of naar rechts? Welke kant is Veenendaal op? Ik vraag het aan een meisje op de fiets. Mooi, naar links dus. Dan eindelijk weer een straatnaambordje, en ik weet nu ook waar ik ongeveer ben. Inmiddels voelt mijn bekken vermoeid en wat pijnlijk aan. Ik probeer er niet aan te denken en luister naar de woorden van het liedje op mijn mp3-speler. Ook dit is weer een lange weg. Verderop meen ik te zien dat ik nu in de buurt ben van de atletiekbaan, maar zeker weten doe ik pas op het moment dat ik op de splitsing ben. Yes, nog even en ik ben er!

Thuis mail ik eerst even de organisatie van deze loop met de vraag of ze dat stuk op die geluidswal nog gaan egaliseren ofzo en leg uit wat mijn ervaring is met daarover heen lopen. Vervolgens check ik de route die ik heb gelopen en zie dat ik zelf een verkeerde straatnaam heb genoteerd. Wel zie ik dat ik nu ook een goede tien kilometer heb gelopen.

Later op de middag word ik gebeld door iemand van de organisatie naar aanleiding van mijn mail. Hij geeft aan dat de kwaliteit van de grond op de geluidswal bekend is. Zelf heeft hij de route namelijk gefietst. Het probleem van de kuilen heeft wel degelijk de aandacht van de organisatie. Zelf had ik in mijn mail aangegeven dat het misschien toch beter was om dan gewoon op de straat ernaast te lopen. Echter, de gemeente Ede wil volgens hem niet echt meewerken, omdat het een belangrijke weg is voor de bewoners van de wijk. Maar goed, zoals hij zelf ook al zei, bij bijvoorbeeld de marathon Rotterdam gaat zowat de hele stad op slot. Dus waarom zou Ede niet voor die ene keer per jaar voor een paar uur even wat minder toegankelijk kunnen zijn (zeg ik als niet-bewoner van die wijk)?

Een lekkere training was het dit keer helaas niet, zo met de hobbels en het getwijfel. Volgende week een nieuwe kans?

© Carla den Nieuwenhoop  – Veenendaal