Wat maakt de Zevenheuvelenloop nou zo bijzonder? Waarom is deze loop uitgegroeid van een ’13 in een dozijnloop’ met 300 deelnemers tot een klassieker in het wegcircuit met meer dan 30.000 lopers? Wie het weet mag het zeggen. Feit is dat alles klopt: een geweldige sfeer van start tot finish, veel toeschouwers langs de route, een voortreffelijke organisatie en een prachtig parcours over de heuvels rondom Nijmegen.

Terwijl de eerste wedstrijdlopers op de finish afstormen begin ik aan mijn tweede Zevenheuvelenloop in mijn nog maar korte hardloopcarrière. Vorig jaar was ik zo geïmponeerd geraakt door dit mega-evenement dat ik zeker wist: dit wil ik weer!

In de voorafgaande weken hebben we het er in de loopgroep al vaak over gehad: 19 november gaan we knallen met z’n allen! Samen met Ed van der Zwaan vertrek ik om elf uur uit Apeldoorn. Ondanks de regen hebben we er zin in. In de auto nog eens de kledingkeuze doorgenomen (‘zorg dat je het niet te warm krijgt’) en natuurlijk volop gefilosofeerd over onze streeftijden (Ed 1.20, ik 1.24). Zo kom je in de juiste loopsfeer.

Eenmaal in Nijmegen eerst op zoek naar een parkeerplaats. Dat valt niet mee, zeker als je geen geld bij je hebt voor de parkeergarage. Na enig zoeken en wat wrikken lukt het om de auto kwijt te raken en kunnen we naar onze kleedruimte in de parkeergarage van één van de bankgebouwen aan het Keizer Karelplein. Van daaruit is het nog een stukje naar de startvakken. Daar aangekomen zien we tussen de vele wachtenden direct een aantal bekenden uit Apeldoorn. Grappig dat je altijd weer bekenden tegenkomt, ook al ben je met zovelen. Een beetje kletsen, een beetje inlopen, nog even naar het toilet en nog een keer en nog een keer…hoezo wedstrijdspanning?

Wachten duurt lang, maar met behulp van de streetbands en de wedstrijdspeaker valt het allemaal wel mee. Iets over half twee is het dan eindelijk zo ver: onder luid gejuich klinkt ook in ons startvak (By-pass 1) de knal van het startpistool. We zijn op weg voor onze strijd tegen de elementen.

‘Rustig beginnen’, houd ik mezelf voor; ‘lopen in een aflopend schema’, de eerste 5 kilometer langzamer dan de volgende vijf en de laatste vijf het snelst. Zo hebben we het tijdens de intervaltrainingen geleerd. Zo gezegd, zo gedaan. Geen centje pijn als we het vijf kilometerpunt vlak voor Groesbeek passeren in een keurige 27.28. Even later ligt de eerste drinkpost al op ons te wachten. Wat kan een beker water toch lekker zijn! Nu een beetje gas geven. Op het smalle stuk naar de Zevenheuvelenweg passeren we tientallen medelopers.

Eenmaal in de ‘bergen’ aanbeland moet ik wat terug nemen. Na 7,5 kilometer vindt Ed het welletjes en gaat er vandoor. Die zie ik wel weer bij de finish. Ik zit in een goede cadans, zowel het klimmen als het dalen gaat me goed af vanmiddag. Het lukt me zelfs om van de fraaie omgeving te genieten en voor ik er erg in heb ben ik bij het tien kilometerpunt aanbeland.

De tussentijd van 54.08 stemt zeer tevreden. Een nieuw PR (onder de 1.24) moet lukken, fluister ik tegen mezelf. Bijna gelijktijdig beginnen de problemen. Tussen de tiende en de elfde kilometer gaat het alleen maar omhoog en dat gaat me ineens slecht af. Voor mijn gevoel kom ik nauwelijks meer vooruit. Links en rechts word ik ingehaald en de moraal neemt zienderogen af. Als dat maar goed komt, denk ik bij mezelf. En ziedaar, bij het binnenkomen van het dorp Berg en Dal gaat het weer beter. Ik hoor de aanmoedigingen van de toeschouwers en ik weet dat de heuvels bijna voorbij zijn. Nog even en dan is het alleen nog maar dalen tot de finish. Dat geeft de burger moed en spelenderwijs bereik ik Nijmegen.

Nog één kilometer en dan is het zover: met 1.21.10 noteer ik een nieuwe toptijd in mijn schriftje; 3,5 minuut sneller dan vorig jaar en ruimschoots onder mijn streeftijd! Ook loopmaatje Ed is tevreden met zijn 1.17.40. Snel droge kleren aan en daarna met een goed gevoel terug naar Apeldoorn. Het was weer genieten geblazen. De ‘zeven heuvelen’ hou ik er zeker in. Volgend jaar onder de 1.20 lijkt me een mooie uitdaging. Een mens wil immers altijd meer.

© Nemi van der Reest – Apeldoorn