Na een onrustige nacht met dromen over hardlopen ben ik niet echt uitgerust wakker geworden. Vandaag, 8 oktober, heb ik mijn eerste echte loop, een 5km-loop. Van de spanningen krijg ik mijn ontbijt amper naar binnen. Dan mijn spullen bijeen zoeken want ik heb me voorgenomen dat ik vandaag alles meeneem wat ik normaal ook meeneem met een training. Dus inclusief mijn waterflesje en mp-3tje.
Mijn vriend gaat met me mee (als coach en fotograaf). Ruimschoots op tijd komen we aan in Beverwijk. Ik ga alvast mijn startnummer ophalen en kijk wat voor soort lopers mee doen. Ik trek al snel de conclusie dat ik me begeef tussen een hoop ervaren wedstrijdlopers en de moed zakt me wat in mijn schoenen. Toch doe ik aarzelend mijn warming-up loopje en begin ook maar wat te rekken en te strekken. Dan begin ik weer nerveus te worden omdat we nog zolang moeten wachten tot de start.
Maar uiteindelijk mogen we ons verzamelen en ik ga helemaal achteraan staan zodat ik de snelle lopers niet voor hun voeten loop. Dan klinkt het startschot…….!! De meute komt in beweging en voordat ik goed en wel over de start ben is de voorste groep al bijna de hoek om! Ik zie mijn vriend foto’s maken en als ik de hoek om ben kijk ik stiekem op mijn hartslagmeter. Ik schrik me rot! Mijn hartslag is al 180 terwijl ik nog niet eens een minuut gelopen heb!
Ik dwing me om kalmpjes aan te doen en om mijn tempo snel omlaag te halen terwijl ik rustig probeer te ademen. Ik zie de afstand tussen de groep en mij steeds groter worden en ik besluit me er niets van aan te trekken:. Dit is tenslotte mijn eerste loop en die loop ik op mijn tempo uit! Ik hoor van toeschouwers dat ik niet de laatste ben, tenminste…..NOG niet! Het duurt echter lang voordat ik goed in mijn ritme zit. Ik heb er al twee kilometer op zitten….maar ik loop nog!
Weer kijk ik op mijn horloge en ik zie dat ik nu rond de 176 zit. Dit is nog veel te hoog maar ik geef de schuld maar aan mijn spanningen. Ik voel me verder lekker. Ik zie voor me ook wat achterblijvers van de groep waar ik met mijn tempo geleidelijk op inloop. Maar de afstand is te groot om ze uiteindelijk in te halen. Dan de laatste 600 meter!
Ik zie in de verte de finishvlag. Alleen lijkt die maar niet dichterbij te komen. Toch, uiteindelijk, wordt die vlag groter en zie ik mijn vriend die zijn best doet om mij "fraai" op een foto te krijgen…..De laatste stappen…….en JA!…Ik ben er. Ik kon nog snel zien dat de tijd op 33.55m stond. Voor velen hier hoogst waarschijnlijk een zeer matige tijd, maar voor mij een prestatie! Ik heb mijn PR verbeterd met 15 seconden! Als "beloning" kreeg ik een flesje AA, wat ik dankbaar opdronk.
Achteraf vond ik het toch een hele bijzondere ervaring, die ik zelfs als "leuk" kan omschrijven. Ik ga in ieder geval eens vaker met een wedstrijd meedoen!
© Manuelle Vonken – Haarlem