Als startende 40-jarige hardloopster loop ik nu zo’n twee maanden drie keer per week hard. Nou ja, soms is het meer hobbelen naar mijn gevoel, soms ook ploeteren, maar ook met een voldaan gevoel lopen. De wil om een veel langer rondje te lopen dan mijn huidige vier kilometer is er, maar m’n lijf is het er nog niet mee eens. En ik wil natuurlijk niets forceren.

Een smoesje is gauw verzonnen om niet te hoeven lopen, dus daar bijt ik wél doorheen (bijv door toch te gaan lopen ondanks de hitte of regen). De afgelopen week was relatief zwaar omdat ik ná het loopwerk misselijk werd en ook de diarree was geen pretje. Zaken waar ik niet als enige hardloopfan last van schijn te hebben als ik de forums mag geloven, maar hoe dan ook onhandig, want met zo’n weeëig gevoel in m’n buik is het niet prettig lopen. Om deze reden én omdat ik binnenkort 41 word en de intentie heb om meer te gaan lopen, onderwerp ik mezelf binnenkort aan een sportmedisch onderzoek. Ik hoop dan wat tips te krijgen om die misselijkheid en diarree te kunnen vermijden én wat tips om mijn ademhalingstechniek te verbeteren. Daarnaast hoop ik dat alles verder in orde is, maar dat zal ik dus even af moeten wachten. Ik ben nu dan wel een beginner, maar ik hou wel van het wedstrijdelement en hoop een echte kilometervreter te worden. Heerlijk lijkt me dat!

Vandaag leek de Panbosloop me een goed begin om het wedstrijdelement toe te voegen. Op naar Bosch en Duin dus. Geen flauw idee wat me te wachten stond. Even inschrijven, mét herinnering natuurlijk, en daarna afwachten tot de starttijd. Toen ik zo om me heen keek, zag ik echt allerlei verschillende typen mensen: jong, oud, slank of lekker mollig. Ondertussen de spieren een beetje opwarmen, en richting de start. Daar was het startschot. Iedereen zette de vaart erin. Ik werd al snel door diverse mensen ingehaald, want ik was niet van plan om té snel in te zetten en vervolgens verderop niet meer verder te kunnen.

Gewend aan het lopen op asfalt moest ik wel wennen aan het constant opletten of je niet over de boomwortels zou struikelen of in mul zand terecht zou komen. Inmiddels had ik m’n eigen "haas" gevonden en daar probeerde ik me maar op te concentreren. Onderweg werd ik nog lief aangemoedigd (hup mama hup!) door m’n twee ukken, en manlief legde deze ervaring vast op de foto. Omdat ik niet lekker in m’n ritme kon komen, had ik helaas ook problemen met m’n ademhaling (te hoog). Toch heb ik het volgehouden en haalde de finish na 20 minuten.

Even uitblazen, een watertje en vervolgens weer richting huis. Een medaille en een ervaring rijker.

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal