Hoe zou het toch komen dat ik altijd vóór de vakantie weer dat goede voornemen krijg om aan mijn conditie te werken. Anderen krijgen dat altijd ná de vakantie of ná de feestweken. Dat lijkt mij veel praktischer. Maar goed: bij mij gaat het toch altijd anders, dus schoenen, sportkleding en de hartslagmeter mee naar Engeland.

Wij streken neer in de buurt van Southampton. Een atletiekbaan is in Engeland niet moeilijk te vinden. Er zijn er, denk ik, meer dan in Nederland (per inwoner). Want naast de ‘openbare’ atletiekbanen hebben ook aardig wat middelbare scholen en hogescholen hun eigen atletiekaccommodatie.

“Where are you from?”  Op de atletiekbaan had ik vrij snel aanspraak. Ik weet niet of het aan mijn looptechniek te zien was dat ik niet uit de buurt kwam of aan mijn kleding, maar ik werd snel gespot en dus aangesproken. Het kost anderhalve pond om op de baan te mogen trainen, wist ik vrij snel daarna. Maar verder waren ze heel aardig en we raakten in gesprek over atletiek.

Je kunt in Engeland net zoals in Nederland lid worden van een atletiekvereniging. De trainers verdienen in Engeland zo mogelijk nog minder dan in Nederland. Het gevolg is dat alle trainers hun eigen regels en ook eigen acceptatiebeleid hebben. Waarschijnlijk om nog iets van hun hobby te maken. Je kunt dus als jeugd- of seniorenlid gewoon door een trainer geweigerd worden. Het gevolg is dat rijp en groen met elkaar traint in allemaal ‘willekeurig samengestelde’ trainingsgroepen binnen één vereniging. En ik dacht dat het nou juist in Engeland allemaal goed geregeld zou zijn op sportgebied. Op de middelbare scholen en hogescholen kun je goed begeleid worden op het gebied van atletiek.

Als je talent hebt kun je zelfs vóór de middelbare school al een beurs krijgen. Die wordt betaald door de school die graag sporttalenten binnenhaalt (de grootste talenten van de armste ouders krijgen behoorlijke beurzen). Dit zijn dan wel de ‘public schools’ die beurzen geven en niet de staatsscholen. De staatsscholen doen niets met talentrijke sportkinderen. Professionele trainers vragen ongeveer 25 pond per maand aan de atleten die zij begeleiden.

Ondertussen heb ik mijn vijf trainingen in twee weken volbracht zonder één keer de man gezien te hebben aan wie ik mijn anderhalve pond had moeten betalen. Toch lekker als niet alles heel goed geregeld is, zo blijft het een beetje vakantie.

Note redactie: Hardlopers in Engeland kunnen niet zoals lopers in Nederland gebruik maken van de Loperspas. Via Han de Regt is Loopkrant.nl gewezen op dit schitterende initiatief wat sinds kort voor iedereen beschikbaar is. Zie http://www.lopersplatform.nl voor meer informatie.

© Han de Regt