Na de Marikenloop in Nijmegen is op zondag 25 juni ook de Cityrun in Apeldoorn een genot voor alle mannelijke sporters. Vrouwen in alle soorten en maten staan aan de start van dit prachtige sportfestijn. Van beginner tot vergevorderde wegatleet, ze staan er. Midden tussen al die stoere mannen. Het bevordert de sfeer in het startvak en op de eerste honderden meters na het startschot.

Kwebbel, kwebbel, de dames hebben het hoogste woord. Ook na de eerste kilometer hebben ze nog voldoende puf om het publiek aan te zetten tot een luid applaus. Dan komen echter de eerste uitvallers. "Kramp in de kuitspier!" Met een balend gezicht vervolgt Birgit uit Apeldoorn haar weg richting de finish. Weken met haar collega’s naar dit evenement toegeleefd. "Ik heb wel vaker last van kleine spierscheurtjes, dus het leek me verstandig om op  tijd te stoppen. Nog voordat de harde knap komt" Jammer voor Birgit, maar de race gaat door. Ook voor jou komen nog meer prachtige loopjes waar je kunt schitteren.

Ter hoogte van het Caterplein. De kroegtijgers zitten al aan het bier in afwachtig van alle dames en de WK-wedstrijd van vanavond. Een dame hangt over het balkon en roept:"Kom op, doe het voor alle dames. Knap hoor! Ik zou het niet kunnen". Beneden op het stoepje passeert er net een jongedame. "Dat zei ik vorig jaar ook, maar kijk waar ik nu loop!" Haar wangen zijn ondertussen vuurrood, maar het plezier straalt ervanaf. Trots als een pauw loopt ze zigzaggend het caféplein op.

Bij de finish staat het inmiddels rijendik. In afwachting van de eerste finisher op de vijf en tien kilometer. Ook alle achterblijvers krijgen nog een steuntje in de rug. Na ruim een half uur zijn de meeste mannen al binnen en is het voornamelijk toekijken hoe alle dames met rode wangetjes en strakke broekjes op het laatste stuk de bloemen in ontvangst nemen.

Ook Ireen Willems neemt deel aan de vijf kilometer nadat ze eerder deze maand haar debuut maakte op deze afstand. "De opbouw voelde veel lekkerder. Ik had op het eind zelfs nog wat energie over. Dat lukte me echt niet in Cuyck!" Door familieleden wordt ze omhelsd. "Nu is het wachten op onze Ans. Ze is inmiddels ruim een half uur onderweg op de 21km. En dat in deze bloedhitte".

Nadat Melchior van der Pol als eerste van de mannen over de finish komt duurt het toch ruim dertig minuten voordat de eerste dame het gele sponsje in haar nek kan leggen. De grote meute komt echter pas rond de twee uur op dreef. Astrid Beerten zet op het laatste stuk nog wat aan en drukt bij het passeren van de championchipmatten direct op haar horloge. Blijkbaar vertrouwt ze het gele systeem nog niet helemaal. Uitgeput ligt ze even later uit te hijgen. "Zwaar, heuvelop richting de Kampsteeg al steken in mijn zij en ook het Asselsepad naar beneden kreeg ik het weer" Vriend Lex port haar op:"Je liep echt heel mooi" Een smile verschijnt eventjes op het gezicht, maar al snel slaat de vermoeidheid weer toe.

Nog geen vijf minuten later klinkt er luid applaus op de laatste honderd meter richting de finish. Daar hebben we Ans. Een iets oudere dame komt al springend en met haar vinger wijzend naar de klok op haar familie afgestormd. Vol ongeloof van de goede tijd zit ze even later op een bankje. Handdoekje over haar heen, man geeft haar wat te drinken en zus Ireen kijkt vol trots toe. Ook de ouders pinken nog net een laatste traantje weg.

In de verte komt nog een blonde dame uit het niets met in haar handen een grote bos witte rozen. Haar eerste halve marathon zit erop.  "Heerlijk gelopen, maar wat een zware benen. Loodzwaar voelen ze. Maar IK heb bloemen"  Vol trots showt Tineke haar bos rozen.

Prachtig hoe zoveel emoties op één dag naar boven komen. Bedankt dames!

© Redactie Loopkrant.nl