De zomer is met het mooie weer aankomend weekend weer in aantocht. De zomer betekent voor velen vakantie. Voor mij vaak een kort weekje weg richting een Canarisch Eiland waarbij extra looptrainingen op het programma staan. Ook de Nederlandse natuur is bijzonder prachtig. Eind vorig jaar dan ook een weekend Schoorl geboekt.
Op een prachtige vrijdagmiddag in oktober 2005 begin ik aan mijn grote avontuur in de bossen, duinen en het strand van Schoorl. Drie dagen lang genieten van deze heuvelachtige omgeving is geen must, maar puur verwennerij. Daarbij ook nog overnachten in een luxe viersterren hotel. Toppie! Al meteen bij aankomst trek ik mijn schoenen aan voor een kort verkenningstochtje richting het strand. Na zo’n dertig minuten is het strand nog steeds niet in zicht wat mij besluit om eerder dan mijn loopmaatjes rechtsomkeer te maken. Na ongeveer een uur zit ik weer op mijn hotelkamer. Tijdens deze verkenningstocht direct flink geschrokken van de zijpaden en de beroemde Klimduin. Beiden steil, lang en veel los zand!
De pyramidetraining op zaterdagochtend gaat volgens plan en zeer voorspoedig, maar na ruim anderhalf uur is het vaatje toch echt leeg en sta ik stilletjes onderaan de Klimduin. Gaat de verzuring nog uit de kuiten? Ik laat de mannen eerst naar boven rennen. Halverwege beginnen ze wat te sputteren. Wat!? Ze gebruiken hun handen, ze gaan zelfs wandelen. Help, hoe moet ik dat voor elkaar krijgen met mijn kleine kuiten? Even later kijken ze om het hoekje waar ik blijf. Ok, lopen dan maar. Nog niet eens halverwege en mijn kuiten knallen bijna uit elkaar. Nog even volhouden, maar op de helft van de duin moet ik toch echt opgeven.
De tempotraining heeft te veel gevraagd. Een ander excuus is dat ik morgen ook nog een lange duurloop over het strand wil lopen. Energie sparen dus. Volgend jaar weer een kans en dan ga ik het zeker nog een keer proberen. Zondag, na een goed ontbijt en een extra lange nachtrust ben ik er helemaal klaar voor. Nog wel wat spierpijn in de kuiten, maar na het eerste stukje rustig inlopen verdwijnt het heel erg rap. Bij de rode paaltjesroute begint mijn tocht van anderhalf uur. Direct omhoog..oef wat een beklimming. Dan laat ik mijn loopmaatjes gaan. Zij gaan tenslotte voor twee uur. Zelf hou ik het vandaag bij iets korter. Ik heb een route uitgestippeld waarbij ik grotendeels op de paaltjesrondes blijf. Lekker makkelijk. Niet denken, maar doen. Genoeg tijd om te genieten van het grooste duingebied en bebossing.
Helaas gaat het na ongeveer 35 minuten helemaal mis. Ik raak de weg kwijt. Ik volg nog wel de rode paaltjes, maar achteraf gezien de verkeerde kant op. Dat wordt dus een grote extra lus. Lekker handig! Na zo’n 45 minuten verschijnt het bord [Strand]. Joepie, eindelijk! Na exact een uur dribbel ik het strand op. Het tempo zit er nog goed in, maar de zenuwen nemen toe vanwege de lange tocht richting het strand. Het duurt nu nog minstens drie kwartier. De wind is behoorlijk langs het zeewater. Gelukkig is de ondergrond perfect voor een lange duurloop.
Al na tien minuten besluit ik om het strand te verlaten. Ook daar maak ik wederom een enorme blunder. In plaats van het kleine paadje naar rechts aan te houden loop ik het grote fietspad op die me uiteindelijk leidt naar exact dezelfde plek waar ik het strand ben opgegaan. Anderhalf uur staat er op m’n klokje. Oef dat wordt ruim twee uur als ik niet oppas. Gelukkig gaat de terugweg een stuk sneller en arriveer ik na iets meer dan 120 minuten weer bij het hotel.
Na al dit geploeter veel eten en drinken in het restaurant van het hotel, de plaatselijke snackbar of een ‘quick sandwich’ uit de supermarkt. Kort maar krachtig: Schoorl is een aanrader voor elke nationale en internationale duurloper die van rust en natuur houdt. Ook voor de wilde tempomakers in het bos is er voor ieder wat wils. Boeken dus!
© Redactie Loopkrant.nl