Het begon op een avond precies twee jaar geleden, op 23 april, dat Ria en Bert gezellig bij ons op de borrel waren. In die tijd was ik er heel erg mee bezig om te proberen om af te vallen. De weegschaal had ik acht jaar geleden weggedaan, maar dat helpt niet veel. Er moest wat gebeuren. De kleding ging strakker zitten. Maar wat?

Minder (lekker) eten. Dat lukt absoluut niet. Heel slap. Naar de fitness zag ik me niet gaan, naar al die sportieve mensen in een strak pakje. Sporten was absoluut niet mijn favoriete bezigheid. In 32 jaar niets aan gedaan. En wat ga je dan uiteindelijk doen?’, ‘Zij hadden het er over om de volgende dag naar een cursus hardlopen te gaan. Voor hen was het niet zo’n probleem, want ze liepen zelf al elke zondag met vrienden. Na veel heen en weer gepraat heb ik de stoute schoenen maar aangedaan en gedacht van “laat ik het maar een keer proberen”. Ria en Bert: nu kan ik zeggen “bedankt dat jullie me overgehaald hebben”.De eerste les viel reuze mee.

Dus dezelfde week nog speciale hardloopschoenen gekocht, want goede schoenen zijn natuurlijk belangrijk en ik zou wel zien of ik die twee maanden vol zou houden. Als ik wil kan ik zo stoppen, was mijn idee. Wel heb ik duidelijk gemaakt dat het absoluut niet mijn bedoeling was om mee te doen aan wedstrijden. Maar dat hoefde ook helemaal niet werd me gezegd. Ik zie me daar nog staan voor de toonbank in de winkel toen ik dat vertelde. Na twee maanden kon ik vol trots aan mijn familie mijn certificaat laten zien. Iedereen vol ongeloof en vol bewondering. Dat doet goed.

De vakantiemaanden juli en augustus kwamen eraan en deze keer gingen we niet op vakantie. Je moet je tijd nuttig besteden en daarom heb ik er nog maar twee trainingsmaanden aan vast geknoopt. En toen was ik verkocht. Twee maanden in het bos lopen. Geweldig. Lekker rustig, heerlijk buiten, gezellige loopmaatjes, ontspannen (nou ja!) lopen. Wat een geluk voor mij dat er net in die maanden een nieuwe laag op de atletiekbaan werd aangebracht. En meegedaan aan mijn eerste wedstrijd in Ermelo. Met een flinke groep ernaar toe. Geweldige ervaring: de sfeer van zo’n groep mensen, een prachtige route over de hei. Het was een plaatje: de route met de ondergaande zon in de verte, mensen te paard, mensen die met hun hond wandelden, publiek dat voor je klapt.  En ik was voor de tweede keer verkocht.

Toen mijn buurvrouw dan ook met de hardloopcursus wilde beginnen, ben ik opnieuw met de eerste les mee gaan doen. Absoluut geen spijt van gehad. Gezien het feit dat ik zo lang niets aan sport had gedaan en ook zo jong niet meer was vond ik dat een goed idee. En het voordeel was dat ik nu niet altijd meer achteraan liep, maar vaak in het midden. Dat is ook leuk.  Om een lang verhaal kort te maken: ik heb me niet aan mijn woord gehouden! Ik heb al aan diverse wedstrijden meegedaan. Niet om te winnen (hoewel me dat 1 keer gelukt is met een derde plaats in Cuijk), maar vanwege het “genieten”.

Hoe kwam ik nu eigenlijk zomaar op het idiote idee om plotseling een halve marathon te lopen? Helene, die gelijk met mij met de beginnerscursus was begonnen gaf een feestje ivm haar 50e verjaardag. Zij wilde voor haar vijftigste een hele marathon lopen en dat is haar gelukt. Heel erg knap. We zaten na het eten met een stel loopfanatiekelingen, zoals iemand van de familie zei, bij elkaar en dan heb je het zo over wensen en ik vertelde dat mijn wens was om binnen twee jaar een halve marathon te lopen. Maar dat ging niet meer lukken, want dat zou de volgende dag om zeven uur ’s avonds voorbij zijn.

Één van de loopfanaten stelde voor om dat dan de volgende dag maar meteen te doen. Dat kan nog net. Een beetje tegenstribbelen, want vrijdagmorgen behoorlijk zwaar gelopen, zaterdag de hele dag lesgegeven, zondagmorgen een redelijk zwaar parcours gelopen en de volgende dag had ik nog tot half één les in Velp. Dat was allemaal geen probleem, want dan starten we gewoon om twee uur. Een route werd uitgezet en twee extra lopers gingen ook mee ter ondersteuning. Normaliter is er 1 haas met 1 of meerdere lopers. Ik doe het andersom. Thuisgekomen om kwart voor negen meteen naar bed gegaan. Je twijfelt: doe ik daar wel verstandig aan. Het is een voorbereiding van niks. Ik heb twee jaar lang mijn verstand de boventoon laten voeren en heb dan ook geen enkele blessure gekregen. Echter deze keer kreeg mijn gevoel de overhand.

Uiteindelijk is alles goed gegaan. De route was mooi. Oa langs het kanaal, Wenum, over de Anklaarseweg naar de Barnewinkel. Op mijn hartslag gelopen tussen de 145 en de 150. Ik heb niet veel gepraat onderweg! Ans let op je ademhaling. Ans geniet van de natuur, kijk om je heen, je doet het goed. De laatste 3 kilometers waren heel erg zwaar. Je denkt dat als je de minimarathon (Note Redactie:18,7km) kunt lopen je die paar kilometer er ook wel achteraan kan doen. Dat valt dus vies tegen.

Maar het is gelukt in een tijd van 2.23.11. Een double-check met de apparatuur (ik weet niet hoe dat heet!) voor wat betreft de tijd en de afstand. Dus dat zit wel goed.Toen we gingen uitlopen heb ik me nog gebukt om 5 eurocent op te rapen. Dat zag ik zelfs nog liggen, terwijl de anderen er aan voorbijliepen. Hoe vind je dat? Heb ik nu nog ergens last van? Nee, vandaag niet. Mijn wens is uitgekomen. Hazen: HEEL erg bedankt voor jullie support. Bedankt voor het overbrengen van het enthousiasme voor de moeder der sporten: het hardlopen. Bedankt voor de geweldig mooie routes op de vrijdagochtend.

Iedere trainer en alle loopmaatjes steunen je in het realiseren van het uitlopen van een training of parcours. Waar en wanneer dan ook. Ieder op zijn eigen wijze en daarom durf ik verder geen namen meer te noemen, want dat zijn er zoveel dat ik dan toch nog aan de 10 blaadjes kom. En dat kan niet gezien de eerste zin van dit verhaal. Mijn doel heb ik bereikt. Jullie ook? Ga ervoor. Het geeft heel veel voldoening.Tot ziens op een training, bij een duurloop of een wedstrijd.

Ans van den Broek – Willems