Om één uur ’s nachts wel eens gekeken naar de 24 uurs in Apeldoorn? Ook dit jaar vond de 24 uurs plaats. Onder slechte weersomstandigheden: veel regen en een lage temperatuur. Een aantal keren heb ik meegedaan, maar altijd het geluk gehad van mooie omstandigheden. Dit jaar heb ik overgeslagen. Toch kon ik het niet laten om een moment vrij te maken om te gaan kijken.

Één uur ’s nachts, net terug van een bezoek aan Twente. Een lege tribune, wel droog, een ijzige stilte. Lichte voetstappen van een enkeling die tussen de hekken hardloopt. Mijn dochtertje staat een beetje meewarrig te kijken. Ze had net een half uurtje geslapen en nu aan de Laan van Zevenhuizen. Alleen aan de kant, als toeschouwer, met knuffel. Achter mij de flats, waar in drie kamers licht brandt. Een late film? Naar beneden kijkend vanuit zo’n kamer moet het wel een vreemd gezicht zijn. Uren achter elkaar heeft het geregend. En ’s avond op een schaars verlicht parcours wat hardlopers, die rondje aan rondje draven. Vreedzaam, af en toe wat kreten.

In het Meenpark is alles vochtig, vanuit een tent hoor je wat geroezemoes. Soms een aanmoedigingskreet. Vanuit de stad komen er wat groepjes aanfietsen, flink wat bier op en het muziekfestival Jazz in the Woods bezocht. Dan moet dit wel een vreemde apotheose zijn. Lopers draven vreedzaam onder de bomen van het Mheenpark. Op de tribune staat mijn dochtertje, ’t is kwart over één, tijd om naar huis te gaan.

Welterusten lopers.

Henk Janssen