Het was al enkele jaren terug dat ik ergens een foldertje meenam dat over een natuurmarathon ging in de heuvels rond het mooie La Roche. La Roche waar ik als kind geweest was, later met de auto, en de laatste jaren een vertrouwd punt om een plaatsje voor de tent aan de Ourthe te zoeken tijdens een fietsvakantie in de Ardennen. Het foldertje bleef slechts langs mijn bed liggen…

Dit jaar was het anders: het opgeven voor de Berenloop was aanleiding om een keer de website van de Marathon van La Roche te bekijken. Met rode oortjes werd het parcours en het hoogteprofiel bekeken, en ook enkele sfeerfoto’s. Hardlopers die glimlachend een alpenweide met koeien doorsneden, met op de achtergrond een zonnig uitzicht over heuvels en dalen…… De spanning steeg wat, en toen werd besloten om een inschrijving te plegen, met vol verstand, want er moest een internationale overschrijving gedaan worden, en het formulier ging met de post.

Besloten werd om het te combineren met een fietstocht vanuit Maastricht vv, en natuurlijk een rustdag in La Roche om de benen even de rust te gunnen. Spannend!

Zo is het dus gekomen. Op vrijdag werd de vroegste trein genomen om zodoende zo vroeg en fris mogelijk met de reis door de Ardennen te kunnen beginnen. De wegenkaart vergeten, maar niet getreurd, want de weg leidt pal naar het Zuiden, er is wat kennis van aardrijkskunde, en ik doe dit niet voor het eerst. Dit wetende werd Luik doorsneden en de opgang naar de eerste heuvel van de Ardennen gevonden. Het liep al spaak bij gebrek aan bordjes die me de weg naar Esneux zouden moeten wijzen. En zo moest de campus van de Universiteit van Luik bezichtigd worden……

Het kwam goed. Uiteindelijk werd Esneux bereikt, en ook de tussenplaatsen op weg naar La Roche. Het was op vrijdagmiddag gezellig druk in La Roche, en niets wees nog op wat er de zondag zou gaan gebeuren. De camping was snel gevonden, hoewel de laatste heuvel op de route met tegenzin werd bedwongen. Raar, zo op het laatste tellen echt de allerlaatste meters mee bij de prestatie!

Na een rustige nacht zou La Roche verkend worden, en dan de noodzakelijke rust. Er waren al enkele route-verwijsbordjes waargenomen in het stadje, en tegenover de camping verwees zo’n bordje linksaf bij een asfaltweggetje de berg op……. Alweer spannend! De koffie met gebak kan wachten, want de weg heuvelop lokt. Even de route verkennen. De eerste 300 meter kon licht trappend bedwongen worden, en ineens wezen de bordjes naar rechts een steil oplopend zandpad op.

Dit wetend was de route verkend, en nu viel de keuze op het asfalt. Misschien kom ik boven nog een marathonbordje tegen. De gedachten hieraan werden verdrongen door de alras steiler wordende helling, zodat steeds verder teruggeschakeld moest worden. Toen de eerste versnelling bereikt werd was ik me bewust dat ik historie voor de fiets aan het schrijven was: dit was nog niet voorgekomen! Het moet niet erger worden, want dan ben ik aan een nieuwe fiets toe. Het enthousiasme over deze helling moest getemperd worden, aangezien vooruitkijkend aan deze situatie geen eind leek te komen. Achter elke bocht ging de weg gestaag omhoog, en de hemel leek steeds dichterbij te komen.

Plots voelde ik een lichte douw aan mijn achterwerk, ik keek om en zag een vriendelijk ogende wielrenner die dezelfde richting op fietste. Het bleek dat ik toevallig de Col de Raussire aan het opfietsen was, de 1ste opklimming van België. Ik voelde me vereerd dit mee te maken, en ploegde verder omhoog. Vijf minuten verder gebeurde dat nog eens. Doen wielrenners dat altijd onder elkaar, dat kontje geven? De gedachte dat ik als een wielrenner Le Premier Cote de Belgique mag beklimmen deed mijn sidderen.

Van bovenaf stortte nog één wielrenner in tegengestelde richting over de weg naar beneden. Zoiets als bij de Tour de France. Inderdaad, de top werd bereikt, met een echte streep en een bordje langs de weg. Zoals het hoort bij wielrenners wordt daar op elkaar gewacht. Leuk, en dit was een lunchritje tot 526 meter en een helling van 3.9 km lang. De andere zijde was niet minder erg, Voorzichtig, doch als een speer, werd de afdaling ingezet, en na 2 haarspeldbochten werd de weg naar de Baraque de Fraiture gevonden. Linksaf dus, en dan met snelheden tot over de 40 km/uur werd La Roche weer bereikt. Heerlijke afdaling, en de rust werd gevonden in een café bij een laat ontbijt en een vroege lunch. Heeft deze opklim mijn benen goed gedaan? Voor de rest van zaterdag dus rust.

Het aantal hardlopers in La Roche groeide met het uur, en het centrum was gevuld met oranje shirtjes en nog meer oranje shirtjes. Veel gasten uit Nederland dus, en mijn oranje shirtje viel niet meer op. Gezelligheid alom, en iedereen wachtte tot de inschrijvingsbalie geopend werd. Het buiknummer werd als een relikwie bewaard en herinnerde me d’r telkens aan dat het de dag erop erop aan moest komen. Onweer boven La Roche…….. wat voorspelde dat voor De Marathon?…….

Vroeg uit de veren, want de start was om 9 uur. Als je vroeg begint, kun je vroeg ophouden, heerlijk het idee dat je dag dan niet meteen over is. Tussen de levendig pratende hardlopers en trailers tref ik plotseling Jo-Anne, die met man en kind ook La Roche is. Wij keken allebij vreemd op, van deze niet-afgesproken ontmoeting in den vreemde. Jo-Anne kwam voor de trail, ik voor de marathon.

Lange rijen voor de inschrijfbalie, en ook voor de WC, en dat hield niet op toen het tijd was. We zitten in Wallonië, want om 5 voor 9 zegt de speaker rustig dat we pas vertrekken als iedereen aan de beurt geweest is. Om 9:20 uur was dat het geval, en zo steeg de spanning allengs toen het startschot naderde.

Een slang aan hardlopers door de winkelstraten van La Roche, en dan wordt de weg langs de Ourthe ingeslagen. Het wachten is op de klim die onherroepelijk gaat komen. De trailers moeten eerder linksaf een heel steile straat in omhoog; over hen hoeven we ons geen zorgen te maken. Die doen het ervoor. De hele en halve marathonners gaan linksaf de weg in die ik al wist; en het zandpad wordt gekozen. Is dit ook zoiets als de Col de Haussire? Dat komen we zo te weten. De helling begint langzaam in de benen gevoeld te worden, en sommigen voor en achter me gaan wandelen. Na 3 km al? Het gaat nog, maar vrijwel meteen hierna moeten mijn benen ook hieraan geloven. 850 klimmeters zijn beloofd, en dit is dus het voorproefje ervan.

Na een tijdje puffen treffen we enkele toeschouwers aan de kant, en de vraag van “hoe komen jullie hier” werd laconiek beantwoord met een gebaar naar boven. Daar was nog meer publiek, een drankpost, een plek waar je met de auto kon komen, en bovenal een minder steil stuk, waar even de benen gestrekt konden worden. Zo ziet een opklim van deze marathon er dus uit, en we hebben pas 4 km gehad. We moeten niet te ver vooruit denken, dus genieten van de heuvels en vergezichten die voor je opdoemen. Het klopte met het weer: onweer op zaterdagavond, en voor zondag werd ook niet veel goeds voorspeld. Een regenbui barst los boven de heuvels en paadjes veranderen in waterstroompjes met plassen en modderpartijen. Het hoort er vandaag bij, dat bokkensprongen gemaakt moeten worden om enigszins droge voeten te houden.

De toppen van de heuvels worden gekenmerkt door grazige weiden en graslanden, en het decor in de regen is verbluffend: verre uitzichten en wolkenflarden wisselen elkaar af op deze grote hoogten. Daar doen we het voor. Dat kom je niet tegen in ons eigen vlakke land…….

De harde wegen glimmen tegen de donkere wolkenluchten, en het einder geeft ons aan waar we helemaal heen moeten. Dit geeft rust in het peleton, en terwijl we om ons heen kijken wisselen bos- en weidepercelen in het glooiend landschap elkaar af. We hebben de kaart redelijk goed bestudeerd, aan deze kant van het dal hebben we 2 lussen, met het 10, 15, en 20 km punt in de 2de lus. Dit is alleen voor de hele marathonners. Het moest er natuurlijk een keer van komen dat een voet verkeerd neergezet wordt, en dan bijna geheel verdwijnt in de modder. Dat is er pas eentje, en de ander zal er ook aan moeten geloven een keer. Gelukkig heb ik goede sokken aangetrokken zodat ik geen sompig gevoel overhou aan de modderpartij.

De modder houdt op, en we krijgen een aflopende weg met stenen.

Grappig, ergens tussen 18 en 19 km komen we trailers tegemoet, en als een wonder lopen Jo-Anne en ik elkaar tegen het lijf. Jo-Anne bergop en ik bergaf. We trekken allebei ons fototoestel en nemen elkaar op de foto als zoete herinnering aan dit kortstondig moment……. Een korte groet en we gaan allebei verder met waar we mee bezig waren. Dus.

De benen voelen nog goed en de hobbels en kuilen werden soepel genomen. Het voelt als een opluchting als de grote weg naar Maboge ingeslagen kan worden. Tout droit en ontspannen wordt Maboge bereikt. Dit is bekend terrein! Ik ben hier vorig jaar met de fiets geweest. Een leuk klein vakantiedorpje die ik ook nog kende uit mijn jeugd toen we met de tent op een boomgaard stonden….. die is niet meer te vinden.

Alle hardlopers moeten de brug passeren, de halve marathonners zijn dit punt allang gepasseerd, en de trailers verdwijnen vlak na de brug rechtsaf in de bosjes. Zucht, volgens het hoogteprofiel moeten we weer steil omhoog, en dat klopt ook, want we kunnen geen kant op aan deze kant van het dal. De helling viel gelukkig mee, maar er was een traject met boomwortels die onmogelijk hardlopend gepasseerd kon worden. En de regen werd weer natter. Boven wisselden bossen en weidelanden elkaar af, en de weg leidde door leuke dorpjes.

Helaas maar één keer gebeurde het dat ik teveel naar de grond keek, en de verwijsbordjes op ooghoogte niet zag staan. Ik ging rechtdoor, en de loper achter me moest me met een harde schreeuw op het goede pad terugzetten. Ik ben hem voor eeuwig dankbaar, aangezien ik niet moet denken aan verdwalen in de stromende regen. Opletten dus nu. We worden voor kort naar rechts verwezen naar het voorplein van de dorpskerk waar mensen nietsvermoedend hun hondje staan uit te laten, daarna weer naar links terug op de openbare weg. Kilometers later worden we weer naar rechts verwezen een boerenerf op en de linten leiden ons een boerenschuur in waar verder niks te beleven is, dan linksaf door de gang, en dan linksaf door de deur naar buiten. En ik heb al zo’n hekel aan bukken, terwijl ik ook een drempel moet passeren. Dit onder het genot van een muziekband die ABBA aan het nazingen is vanuit een andere schuur. Dit geluid ijlt na over de vlakte ergens tussen het 31 en 32 km punt.

Je kunt beter niet in De Man Met De Hamer geloven. Als je het 32 km punt gezien hebt, dan mag je aan het einde denken (lees: koffie, bier, koeken en veel eer aan de finish), dus je mag je niet druk maken en meteen doorlopen naar het 35 km punt. Echter, de organisatie had bedacht om de drankpost precies tegenover het 33 km punt te zetten, en de aardige mevrouw vertelde dat we het ergste gehad hadden, maar waarschuwde ook voor een pad met keien en een moeilijke afdaling. Dit moest ik in mijn oren knopen, maar de stemming bij ondergetekende zat er nog goed in, en de benen deden het ook nog.

Kalveren weten niet wat prikkeldraad is, en lopen over de weg precies bij het 34 km punt. Ze weten zich geen raad met mijn dynamiek en overwegen om met mij mee te lopen naar het 35 km punt. Ik heb ze gefotografeerd, en toen zijn ze afgehaakt. Mooie landschappen met gele vlinderstruiken trekken zich aan mijn neus voorbij en rechts trekken wolkenflarden tussen de heuveltoppen in de aanwakkerende wind. Er worden nog enkele plaatjes geschoten, en met smart wordt uitgezien naar het moment dat de afdaling ingezet kan worden.

Reken maar van YES, plotseling doemt een pad met leisteen op afgewisseld met modderpoelen. Gewoon rechtdoor, of langs een smalle grasstrook? Water en modder op mijn pad en het wordt steeds steiler, ik zie slipafdrukken van vorige lopers en kijk angstig naar beneden, terwijl ik een boom vasthou om op de been te blijven. Er komt geen eind aan. Tegelijk kijk ik naar boven, en zie een hardloper achter me redelijk soepel passeren. Gewoon goed je been neerzetten, en ik probeer het ook, al heb ik geen echte trailschoenen met veel profiel. Het lukt, en halverwege de helling passeer ik het 35 km bord. Voor het eerst voel ik irritatie opkomen over het parkoers, want de verharde weg zou een keer moeten beginnen……….. En ik ben altijd in een goede stemming geweest. Hoe voelen de benen? Het gaat nog goed als de modderpoel ophoudt en vrijwel meteen hierna de verharde weg begint.

36 km en dit is het begin van het eindstuk. De weg is smal en loopt langzaam naar beneden, terwijl een sponspost en een waterpost aan de rechterkant verschijnt. Ik kijk naar boven en glimlach: zij begrijpen mij….. Het gaat ineens heel goed en zonder te wandelen. De laatste kilometers voeren het dal uit, en aan de rechterkant zie ik weer een camping. Een man op een fiets biedt aan om een foto te maken. De weg vanuit Houffalize wordt ingeslagen, en de route loopt weer door de verlaten straten van La Roche. Bekend terrein! Om de binnenkomst wat interessanter te maken voor de mensen, worden de lopers over een kronkelpad aan de andere kant van de Ourthe geleid met nog wat hoogteverschillen, en de supporters bij de finish juichen toe. Op het einde is een trap met 20 treden, en onder toeziend oog van argeloze voorbijgangers wordt nog één keer fanatiek de hele trap met 2 treden tegelijk genomen. Wat rest is de brug en de laatste 100 meter naar de finish.

Geen medaille, maar een blauw T-shirt met daarop Les Boucles Ardenaises. Niet om in te lijsten of op te hangen, maar om te gebruiken en met trots terug te denken aan deze mooie en zware marathon door een bijzonder landschap van heuvels en dalen, en over harde en zachte paden, glad en met behoorlijk veel stenen, blubber en plassen. Maar ook met bijzondere vergezichten en doorkijkjes.

Jo-Anne was er nog niet, of was al naar huis. Het bier was koel en de stemming uitgelaten onder de gefinishte hardlopers. Van enkele kanten werd gevraagd of ik volgend jaar terug ga komen. Daar is inderdaad een grote kans op! Dus, “a l’annee prochaine!” Van binnen erg warm, maar de buitenkant wilde warmte en rust. Die werd gevonden in een leuk en warm restaurant, en terwijl de regen weer naar beneden miezerde, werd een kopje koffie en wat warms erbij genuttigd. De weg naar de camping werd ook teruggevonden, en het lichaam had uiteindelijk weer een kwartier nodig om onder de hete douche op temperatuur te komen. De vingers kwamen een uur later op temperatuur onder het avondeten.

Zo is het gegaan, en omdat het zondagavond was, was de rust wedergekeerd in LaRoche. Vroeg naar bed, want de volgende morgen weer op de fiets naar Maastricht.

Een andere route terug, via de Baraque de Fraiture, en dan naar het Noorden. De benen misschien een beetje stijf, maar met kracht en goede mind de heuvels op en af. Om 11 uur in de avond reed de trein Apeldoorn binnen en werd de weg naar huis gevonden. Weer lekker thuis in mijn eigen bed….  Een heerlijk weekend in de Ardennen.

Alles is uitgekomen wat ik graag wilde:
Een voorspoedige treinreis naar Maastricht v.v.
Een probleemloze fietstocht naar La Roche v.v.
En bovenal een goed gelukte en plezierige marathon, die veel van een trail weghad….!

Mooi dat ik dat doen mag en kan op deze manier…

© Kees Heil – Apeldoorn