"Wat gaan jullie doen tijdens het Pinksterweekend? Een weekendje weg of wordt het wederom een lang weekend hardlopen?" Zijn we dan zo voorspelbaar geworden? Schijnbaar, want natuurlijk verdwenen de hardloopschoenen met Pinksteren in de tas. De locatie en het landschap bleef nog tot op het eind spannend. Met de reisgidsen op de ontbijttafel was wel al veel voorpret te bespeuren.

Ondertussen klom in hartje Apeldoorn de thermometerstand vlot omhoog. Weerman Piet Paulusma beloofde ons zomerse temperaturen. Lang niet buiten Nederland op trainingsweekend geweest, dus dat moest dit weekend gewoon gebeuren. De plattegrond van Europa lag dan ook al snel op de grond. De paperclip was ons lot. De landingsplaats van het ijzertje bepaalde welke sportgebied het werd. Dus geen discussie over mogelijk. Ondanks dat Ierland volgens cabaretier Dolf Janssen een beauty van een runningresort is lag de hoop op een ietwat warmere locatie die, vanuit de Veluwe, gemakkelijk met de auto te bereiken is.

Duimen, duimen, duimen! En warempel: joepie! Looplocatie Teutoburgerwald nabij Ösnabruck in Duitsland. Net over de grens en voor ons krap twee uurtjes rijden. Beter konden we het natuurlijk niet treffen. Het Teutoburgerwald is vooral onder de ultralopers bekend en jaarlijks dé place-to-be voor de beroemde ‘Teutolauf’. Als redactie van Loopkrant.nl gingen wij op verkenningstocht in en rondom het uitgebreide bosgebied om te zien of het ook voor de recreant met iets minder duurvermogen en kuitspieren een goede plek is waar het heerlijk vertoeven is.

Op zaterdagochtend vertrokken we op ons gemak richting de Duitse grens. Na een korte pittstop in het pittoreske en toeristische dorpje Tecklenburg werd ons direct duidelijk dat het hier ondanks het Pinksterweekend niet bijzonder druk was. Ook in het nabije natuurgebied bleef het rustig. Aan het begin van de middag wandelden we gemoedelijk in het bos. Een goede verkenningstocht vooraf is voor een duurloper altijd aan te raden. Op deze manier kun je rustig bekijken hoe de wandelroutes lopen, bouw je wat belangrijke herkenningspunten op en ontdek je waar het makkelijk en zwaar lopen is. Je zorgt er op deze wijze ook voor dat de kuit- en bovenbeenspieren kunnen wennen aan het heuvelachtige gebied.

Door de schitterende vergezichten en diepe dalen ontsnapte eventjes de aandacht voor de bewegwijzering. Even waanden we ons in de wereld die zo typisch wordt beschreven door Henk Geilen. Met veel wandelroutes is het goed zoeken naar de juiste aanduiding. Een perfecte mentale training voor de loper die qua oriëntatie nog wat bij kan trainen! In het Duitse land waar we vertoefden was helaas geen overvloed aan gekleurde palen of pijlen om te kunnen volgen als loper. Nee, je wordt geleid door wat nummers op de bomen en tja als er zo nu en dan een boom wordt omgehakt of nummers worden ‘for the fun’ met witsel bijgekalkt, dan zie je door de bomen de weg niet meer. Het is dus opletten geblazen, want voordat je het weet heb je een ‘Geiltje’ te pakken en dan ‘ben je nog lang niet bij AF’.  De vaardigheden voor het beruchte ‘orientatie’-lopen werden nodig gemist.

Gelukkig is het wildgebied zo goed afgeschermd met grote hekken dat echt verdwalen gelukkig niet mogelijk is. En voelt dit als loper met claustrofobie misschien wat onbehaaglijk, wees dan gerust, want klauteren door het hekwerk behoort tot de mogelijkheden. Het onderhoud aan het park is net voldoende om de creatieve loper zijn eigen weg door het gebied te laten bepalen. Net als het natuurgebied op de Veluwe kent ook dit gebied de nodige parkeerplaatsen om als startpunt op pad te gaan. Bedenk echter wel dat het vaak direct klimmen en klauteren is. Dus warmlopen op de parkeerplaats is zeker aan te raden. Neem bijvoorbeeld hotel Herrenrest nabij het toeristenstadje Bad Iburg. Speciale bergschoenen zijn op dit terrein niet nodig, maar door het losliggende grind en stenen op sommige plekken is schoeisel met een goed profiel geen luxe. We zijn op de Veluwe in principe wel wat gewend, maar we merkten toch vlot dat 500m klimmen met een stijgingspercentage van minstens 14% ons niet helemaal in de koude kleren gaat zitten. Even voelde we ons een ‘groentje’ en volbrachten we al hijgend en naar adem happend de vele korte maar hevige klimmetjes. Daarna loop je wél over het beroemde wandelpad ‘de Hermannsweg’ of ‘de Ahornweg’. 

Tijdens de rest van duurloop kun je als ultieme beloning fantastisch genieten van de romantische bruggetjes, uitkijktorens, weides en spontaan opduikende forten. Wilde zwijnen en herten zijn actief in dit bosgebied. Wij hebben echter maar één wegrennend hert kunnen waarnemen. Wandelaars met loslopend honden zijn niet bespeurd. Geen happige viervoeters op zoek naar een sappig ‘hieltje’. Met name de diepe afdalingen zorgen er uitstekend voor dat de dierbare Duitse herder goed aangelijnd en veilig voor ons lopers bij hun baasje bleef lopen. Het zou toch diep treurig zijn als je na een weekendje zonder hond huiswaarts moest keren. Als afsluiter van de tocht kun je perfect uitpuffen in de, direct aan de parkeerzone gelegen, biergarten of bergpension. Met rösti, kartoffelsalade en een goed pul met Duits bier is het een goede aanvulling van het lichaamsgewicht en lichaamsvocht.

Het Teutoburgerwald is zeker een aanrader voor iedere hardloper die een weekend buiten de deur wil sporten en waarvoor niet al te veel voorbereiding noodzakelijk is. Je dient zeker niet vies te zijn van wat lichte kuitenbijters, maar ook dan kun je in dit weekend voldoende trainen. Als je de mogelijkheid hebt kies dan voor een weekend of midweek als er bierfeesten op het programma staan. Extra veel publiek en gezelligheid. Helaas waren wij daarvoor net een weekend té vroeg.

© Redactie Loopkrant.nl